Συνεχίζοντας την προσπάθεια για δημιουργία κειμένων που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε στη δημουργία ενός δίγλωσσου σώματος κειμένων, σας δίνω τη μετάφραση ενός πολύ κατατοπιστικού άρθρου σχετικά με τους μύθους για τα πνευματικά δικαιώματα. Μπορείτε να δείτε το αγγλικό εδώ. Η μετάφραση έγινε από τον συνάδελφο, Αλέξανδρο Τσαντίλα.

 

Οι 7 θανάσιμοι μύθοι για τα πνευματικά δικαιώματα στο διαδίκτυο

 

 

του David L. Amkraut, δικηγόρου

Copyright © 2000 David L. Amkraut. Η αναπαραγωγή πραγματοποιείται κατόπιν αδείας.

 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί σύνοψη σημαντικών πληροφοριών σ’ ότι αφορά την χρήση και παράχρηση φωτογραφιών στο διαδίκτυο, και δεν συνιστά ειδική νομική συμβουλή. Τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν ένα εξειδικευμένο νομικό πεδίο, και υπάρχουν ενίοτε εξαιρέσεις στους κανόνες. Εάν έχετε κάποιον συγκεκριμένο προβληματισμό σχετικά με πνευματικά δικαιώματα, τότε θα πρέπει να συμβουλευτείτε έναν δικηγόρο που ειδικεύεται σε ζητήματα του πεδίου αυτού σ’ ότι αφορά την χρήση και παράχρηση φωτογραφιών στο διαδίκτυο.

 

ΕΝΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ: Εάν δεν διαθέτετε ειδική άδεια (καλύτερα έγγραφη) απ’ τον ιδιοκτήτη μίας φωτογραφίας, τότε δεν μπορείτε να προβείτε νομίμως σε παρουσίαση της φωτογραφίας αυτής σε μία ιστοσελίδα, να την αναρτήσετε στο Usenet, να την αντιγράψετε, να την προωθήσετε μέσω ηλεμηνύματος ή άλλων μέσων, να δημιουργήσετε επιμέρους φωτογραφίες απ’ αυτήν, να την πουλήσετε, ή να την εκμεταλλευτείτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

 

ΜΥΘΟΣ # 1

 

«Δεν χρειάζεται να κατοχυρώσω τις φωτογραφίες μου στην υπηρεσία πνευματικής ιδιοκτησίας, επειδή διαθέτω «αυτομάτως» πνευματικά δικαιώματα με το που θα ανοιγοκλείσει το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής».

 

Η παραπάνω δήλωση αποτελεί σοβαρή παρανόηση του νόμου. Βεβαίως και διαθέτετε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας χωρίς κατοχύρωση αλλά, αν θέλετε να προστατέψετε τις φωτογραφίες σας από κλοπή, τότε θα πρέπει να τις κατοχυρώσετε στην υπηρεσία πνευματικής ιδιοκτησίας πριν τις εκδώσετε ή τις διανείμετε. Αν κατοχυρώσετε τις φωτογραφίες σας, τότε κερδίζετε ισχυρές απαιτήσεις αποζημίωσης κατά των προσβολέων. Οι απαιτήσεις αυτές περιλαμβάνουν:

 

*Αστικές ποινές («ζημίες»): Ο πειρατής θα κληθεί να πληρώσει έως και 150.000$ για κάθε φωτογραφία που έχει υποστεί παράχρηση.

 

*Δικηγορικές αμοιβές: Ο προσβολέας θα πρέπει να πληρώσει τις ωριαίες αμοιβές του δικηγόρου σας, καθώς και όλα τα επιμέρους δικαστικά έξοδα όπως π.χ. φωτοαντίγραφα, ταχυδρομικά τέλη, τέλη καταχώρησης κλπ.

 

*Περιοριστικές εντολές, καθώς και προσωρινή και οριστική διαταγή ασφαλιστικών μέτρων κατά του προσβολέα, ενίοτε δε ακόμη και κατάσχεση του υπολογιστικού εξοπλισμού του πειρατή.

 

Ένα σημαντικό πρακτικό νόημα σε όλα αυτά είναι τ’ ότι αν οι φωτογραφίες έχουν κατοχυρωθεί πνευματικά, τότε μπορείτε να βρείτε έναν δικηγόρο που θα αναλάβει την υπόθεση ως «τυχηρόν», πράγμα που σημαίνει πως αναλαμβάνει το ρίσκο να στοιχηματίσει σε μία νίκη αντί να σας χρεώνει με την ώρα. Ερχόμενοι αντιμέτωποι με μία μήνυση που αφορά πνευματικά κατοχυρωμένες εικόνες -καθώς και με ασφαλιστικά μέτρα που πιθανότατα θα τους βγάλουν απ’ το παιχνίδι μια και καλή – πολλοί πειρατές επιλέγουν τον γρήγορο συμβιβασμό και την πληρωμή.

 

Στην αντίθετη περίπτωση, αν δεν έχετε κατοχυρώσει τις φωτογραφίες σας, τότε είναι αδύνατο από πρακτικής πλευράς να τσακώσετε έναν προσβολέα. Προκειμένου να αξιώσετε έστω και αποζημίωση για ζημίες θα πρέπει να αποδείξετε το ύψος του ποσού που κέρδισε ο προσβολέας από τις συγκεκριμένες φωτογραφίες σας, ή το ποσό που σας κόστισε προσωπικά η κλοπή. Επίσης, στην περίπτωση αυτή δεν λαμβάνετε πίσω τα έξοδα της δικηγορικής αμοιβής, πράγμα που σημαίνει πως το κόστος της μήνυσης θα ξεπερνά σε σημαντικό βαθμό το ποσό από την πιθανή επιστροφή χρημάτων.

 

Άρα: Αν έχετε κατοχυρώσει το έργο σας, τότε έχετε πάρα πολλές πιθανότητες να «πείσετε» έναν προσβολέα να σταματήσει, ή να τον μηνύσετε επιτυχώς. Αν δεν το έχετε κατοχυρώσει, τότε το πιθανότερο είναι πως δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα κατά των πειρατών.

 

ΜΥΘΟΣ # 2

 

«Πήρα την φωτογραφία από τις ομάδες συζήτησης του Usenet, άρα η φωτογραφία ανήκει στον Δημόσιο Τομέα».

 

Η παραπάνω δήλωση δείχνει μία παρανόηση του όρου «Δημόσιος Τομέας». Ο όρος έχει μία συγκεκριμένη νομική σημασία, που δηλώνει πως η φωτογραφία δεν ελέγχεται από κάποιον συγκεκριμένα και πως ο καθένας μπορεί να την χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Μία φωτογραφία μπορεί να περιληφθεί στον δημόσιο τομέα με δύο τρόπους:

 

*Αν ο ιδιοκτήτης αποποιηθεί ξεκάθαρα τον δικαιωμάτων του, όπως π.χ. αν υπογράψει ένα έγγραφο στο οποίο θα δηλώνει πως «δια του παρόντος παραιτούμαι από τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τοποθετώ αμετάκλητα το παρόν έργο στον δημόσιο τομέα», ή,

 

*Αν έχουν παρέλθει 75 έτη από τον θάνατο του ιδιοκτήτη.

 

Όταν ένας ιδιοκτήτης μιας φωτογραφίας την αναρτά στο Usenet, δεν χάνει τα δικαιώματα του σε διαφορετικό βαθμό απ’ ότι αν την δημοσίευε σε κάποιο περιοδικό ή αν την ανέβαζε στην προσωπική του ιστοσελίδα. Όταν ένας ιδιοκτήτης μίας φωτογραφίας κάνει μία ανάρτηση στο Usenet, τότε παραχωρεί την άδεια για αντιγραφή και μετάδοση της φωτογραφίας αυτής μόνο εντός του συστήματος Usenet. Έχουν υπάρξει πολλές υποθέσεις παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων που περιλάμβαναν ιστοσελίδες οι οποίες πήραν τα περιεχόμενα τους από το Usenet, και τα δικαστήρια επέβαλαν πρόστιμα ύψους εκατομμυρίων δολαρίων κατά τον πειρατών.

 

Επιπλέον, αναρτώνται συχνά φωτογραφίες στο Usenet παρά την αντίθετη βούληση των ιδιοκτητών τους, όπως συμβαίνει π.χ. με τα παράνομα αντίγραφα έργων που αποτελούν ιδιοκτησία του Playboy, του Penthouse, ή κορυφαίων φωτογράφων. Τέτοιου είδους αναρτήσεις αποτελούν από μόνες τους παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων. Είναι βέβαια ξεκάθαρο πως αν η αρχική ανάρτηση στο Usenet είναι παράνομη – όπως ισχύει και με πολλές τέτοιες αναρτήσεις – τότε η επακόλουθη αντιγραφή και παράχρηση του περιεχομένου της είναι εξίσου παράνομες.

 

Εν συντομία, η λήψη φωτογραφιών απ’ το Usenet και η χρήση τους σε άλλους χώρους, όπως π.χ. σε μία άλλη ιστοσελίδα, συνιστά προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων, και διατρέχετε τον κίνδυνο να σας επιβληθούν βαρύτατες ποινές για πειρατεία.

 

ΜΥΘΟΣ # 3

 

«Η [ιστοσελίδα, χρήση, ανάρτηση, οτιδήποτε] μου εμπίπτει στην περίπτωση «Θεμιτής Χρήσης», άρα δεν έχω παραβιάσει πνευματικά δικαιώματα»

 

Η «Θεμιτή Χρήση» αποτελεί μέσο νομικής «υπεράσπισης» σε υποθέσεις δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Η δημιουργία της εξυπηρετούσε τη χρήση πνευματικά κατοχυρωμένου υλικού για κοινωνικά επωφελείς σκοπούς όπως είναι ο σχολιασμός, η παρώδηση, η κοινοποίηση ειδήσεων, η εκπαίδευση και άλλες συναφείς δραστηριότητες, χωρίς να υπάρχει η ανάγκη άδειας από τον ιδιοκτήτη των πνευματικών δικαιωμάτων. Μία συνήθης περίπτωση θεμιτής χρήσης είναι η σύντομη παράθεση κειμένου από ένα βιβλίο ως μέρος μίας κριτικής βιβλίου. Οι συνήθεις μορφές χρήσης που καλύπτονται από την «Θεμιτή Χρήση» αφορούν ένα μικρό τμήμα του έργου και περιλαμβάνουν την αναφορά και απόδοση των στοιχείων του ίδιου του συγγραφέα. Οι θεμιτές χρήσεις αφορούν σε γενικές γραμμές μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.

 

Η θεμιτή χρήση σπάνια επιτρέπεται σε περιπτώσεις όπου η χρήση ανταγωνίζεται ευθέως το έργο ή βλάπτει την εμπορική του αξία.

 

Οι περισσότερες καταστάσεις θεμιτής χρήσης περιλαμβάνουν κείμενο. Είναι δύσκολο να φανταστούμε οποιαδήποτε περίπτωση αναφορικά με το διαδίκτυο όπου ένα άτομο που αντιγράφει μία φωτογραφία θα μπορούσε να επικαλεστεί την θεμιτή χρήση ως μέσο υπεράσπισης. Στις συνήθεις δραστηριότητες προσβολής πνευματικών δικαιωμάτων, όπως είναι λόγου χάρη μία μη εξουσιοδοτημένη ανάρτηση στο Usenet, ο εφοδιασμός ιστοσελίδων μέσω της πρόκλησης των χρηστών του Usenet, η σάρωση από τo περιοδικό Playboy, ή ακόμη και μία απλή αντιγραφή από άλλες ιστοσελίδες, η νομική γραμμή της θεμιτής χρήσης απλά δεν ισχύει, και αυτό συμβαίνει επειδή ο πειρατής αρπάζει το 100% του έργου, δεν αναφέρει τον δημιουργό, βλάπτει την αγοραστική αξία του έργου, ανταγωνίζεται ευθέως τον δημιουργό ή τους αδειοδοτημένους χρήστες του έργου, καθώς και για άλλους λόγους.

 

Έτσι, αν είστε πειρατής φωτογραφιών, μη διανοηθείτε καν να σκεφτείτε τη νομική γραμμή της θεμιτής χρήσης. Στην δική σας περίπτωση, η θεμιτή χρήση δεν είναι παρά ένας μύθος. Ο δικηγόρος σας θα γελάσει μαζί σας, ενώ ο δικαστής μπορεί να μην αντιμετωπίζει με χιούμορ τις περιπτώσεις που αφορούν κλοπή.

 

ΜΥΘΟΣ # 4

 

«Αφού δεν υπάρχει δήλωση πνευματικών δικαιωμάτων τότε δεν είναι πνευματικά κατοχυρωμένη – άρα, μπορώ να την χρησιμοποιήσω ελεύθερα».

 

Ο μύθος αυτός πηγάζει από το παρελθόν δίκαιο, και την συνεχιζόμενη παρανόηση του παρελθόντος δικαίου. Σε όλες ουσιαστικά τις περιπτώσεις, τα πνευματικά δικαιώματα των φωτογραφιών ισχύουν είτε υπάρχει δήλωση πνευματικών δικαιωμάτων, είτε όχι.

 

Η δήλωση πνευματικών δικαιωμάτων έχει δύο κύριες λειτουργίες: Πρώτον, προειδοποιεί κάποιους ενδεχόμενους πειρατές πως το έργο απαγορεύεται να κλαπεί. Δεύτερον, διαθέτει ορισμένες χρήσιμες νομικές ιδιότητες, επειδή αποτρέπει τον προσβολέα απ’ το να ισχυριστεί πως έκανε ένα «αθώο» λάθος.

 

Η δήλωση πνευματικών δικαιωμάτων μπορεί να παραλειφθεί επειδή ο ιδιοκτήτης ή ο νόμιμος χρήστης δεν επιθυμεί την παραποίηση της φωτογραφίας, ή ακόμη και λόγω του ότι ένας ενδιάμεσος προσβολέας αφαίρεσε επίτηδες την δήλωση (η αφαίρεση της δήλωσης πνευματικών δικαιωμάτων συνιστά από μόνη της σοβαρότατη παραβίαση του νόμου). Επίσης, όπως είναι φυσικό, αν κάποιος έχει σαρώσει και αναρτήσει παράνομα εικόνες από το Playboy ή από συναφή έντυπα, τότε αυτές δεν θα έχουν δήλωση. Μολαταύτα, η απουσία δήλωσης πνευματικών δικαιωμάτων δεν αλλάζει το γεγονός ότι ένα έργο είναι πνευματικά κατοχυρωμένο.

 

Η όλη κατάσταση θυμίζει ένα ανέκδοτο για έναν κλέφτη που βούτηξε ένα ποδήλατο από κάποιον δημόσιο χώρο. Όταν τον έπιασε ο ιδιοκτήτης, ο κλέφτης διαμαρτυρήθηκε λέγοντας «Μα δεν ήξερα πως το ποδήλατο είναι δικό σου!», και ο ιδιοκτήτης του απάντησε «Ήξερε όμως πως δεν είναι δικό σου, που να σε πάρει!».

 

Μία ορθή δήλωση διαθέτει το σήμα ©, ή την λέξη «Copyright», ή την συντομογραφία «Copr.», καθώς και το έτος δημιουργίας και το όνομα του ιδιοκτήτη. Παραδείγματος χάριν, αν ο ιδιοκτήτης του παρόντος τράβηξε και δημοσίευσε μία φωτογραφία μέσα στο 2000, τότε η φωτογραφία αυτή θα φέρει τη δήλωση «© 2000 David L. Amkraut», ή «Copyright 2000 David L. Amkraut» ή «Copr. 2000 David L. Amkraut». Αν θέλετε, μπορείτε επίσης να προσθέσετε τη φράση «Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος» (All Rights Reserved), αν και η δήλωση αυτή δεν έχει καμία ουσιαστική βαρύτητα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ούτε και στις περισσότερες άλλες χώρες, αλλά διαθέτει κάποια νομική βαρύτητα σε ορισμένες απ’ τις χώρες του 3ου κόσμου.

 

Η συχνά εμφανιζόμενη παρένθεση «(c)» έναντι του ορθού σήματος δήλωσης «©» δεν διαθέτει καμία νομική βαρύτητα και ενδέχεται να ακυρώσει την δήλωση. Έτσι, αν δεν δείτε μία δήλωση πνευματικών δικαιωμάτων, μην υποθέσετε πως μπορείτε να πάρετε ελεύθερα την φωτογραφία. Κάποιος έχει την πνευματική της κυριότητα, και θα πρέπει να πάρετε την άδεια του πριν την χρησιμοποιήσετε.

 

ΜΥΘΟΣ # 5

 

«Από την στιγμή που δεν βγάζω λεφτά απ’ τις φωτογραφίες, δεν παραβιάζω πνευματικά δικαιώματα».

 

Η προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων δεν δικαιολογείται αν την κάνετε για άλλο λόγο πέραν του προσωπικού κέρδους, όπως π.χ. από κακοβουλία, ή λόγω της κολλεκτιβιστικής άποψης που υποστηρίζει πως το δημιουργικό έργο ενός ατόμου «θα πρέπει να είναι ελεύθερο για να μοιραστεί σε όλους». Αυτά είναι και τα συνήθη κίνητρα κάποιων ατόμων που αναρτούν χιλιάδες φωτογραφίες απ’ το Playboy στις ομάδες συζήτησης. Το δικαστήριο μπορεί να επιβάλλει μεγαλύτερα πρόστιμα, ή να σας αντιμετωπίσει πιο αυστηρά αν έχετε κάποιο κερδοσκοπικό κίνητρο, αλλά ενδέχεται να τιμωρηθείτε -πολύ σκληρά- αν οι πράξεις σας βλάπτουν την εμπορική αξία των προσβαλλόμενων φωτογραφιών, ή αν η προσβολή τελέστηκε «εν γνώσει» ή «εθελουσίως», ή ακόμη κι αν ο δικαστής θεωρήσει πως πρέπει «να στείλει ένα μήνυμα» προκειμένου να αποτρέψει άλλους ενδεχόμενους προσβολείς.

 

Η παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων είναι παράνομη ασχέτως με το αν την κάνετε για τα λεφτά, από αγάπη προς το αντικείμενο, για λόγους ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, από κακοβουλία, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

 

ΜΥΘΟΣ # 6

 

«Θα κερδίσω. Έχω μπόλικα δικαιώματα στο δικαστήριο, κι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να μου κάνουν και τίποτα».

 

Μέγα λάθος. Είναι πολύ πιθανότερο να υποβληθεί μήνυση κατά ενός πειρατή σ’ ένα αστικό δικαστήριο παρά αυτός να συλληφθεί και να του απαγγελθούν ποινικές κατηγορίες. Ως αστικώς υπεύθυνος, έχετε πολύ λιγότερα δικαιώματα απ’ ότι θα είχατε στα πλαίσια μίας ποινικής δίκης. Το μόνο που έχει να κάνει ο ενάγοντας είναι να πείσει τον δικαστή πως έχει περισσότερο δίκιο απ’ ότι εσείς. Δεν φέρει την βαρύτατη ευθύνη της απόδειξης «πέραν πάσης εύλογης αμφιβολίας» όπως και θα ίσχυε στην περίπτωση μίας ποινικής δίκης.

 

Ένας ενάγων σε μία δίκη για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων δεν χρειάζεται να αποδείξει και πολλά προκειμένου να κερδίσει. Χρειάζεται να παρουσιάσει δύο μόνο πράγματα: (1) Την κυριότητα του αντιγραμμένου έργου και (2) την αντιγραφή ή την με οποιοδήποτε άλλο τρόπο παράχρηση του έργου εκ μέρους του εναγομένου. Με την παρουσίαση του πιστοποιητικού κατοχύρωσης απ’ την υπηρεσία πνευματικής ιδιοκτησίας έχει με μιας αποδείξει το πρώτο. Για να αποδείξει το δεύτερο απλά τοποθετεί δίπλα-δίπλα τις φωτογραφίες του και τα δικά σας παράνομα αντίγραφα. Τέλος.

 

Θα πρέπει να έχετε κατά νου πως μία αγωγή πνευματικών δικαιωμάτων κινείται με εκπληκτική ταχύτητα σ’ ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο. Μπορεί να φάτε μία προσωρινή διαταγή με το που θα υποβληθεί η αγωγή, πράγμα που σημαίνει πως οι παραβατικές σας δραστηριότητες τελειώνουν επιτόπου ένεκα κινδύνου σύλληψης με την κατηγορία της προσβολής του δικαστηρίου. Οι τελικές αποφάσεις ενδέχεται να παρθούν έπειτα από μερικούς μήνες, αλλά αυτό έχει να κάνει με τεχνικούς λόγους που αφορούν τον νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας και τους ομοσπονδιακούς κανόνες της διαδικασίας.

 

Ή μήπως έχετε την εντύπωση πως μπορείτε να γοητεύσετε ή να ξεγελάσετε ένα σώμα ενόρκων; Αν τα γεγονότα και τα ζητήματα είναι ξεκάθαρα –που γενικά είναι ξεκάθαρα σε τέτοιες περιπτώσεις- τότε ο δικαστής θα είναι αυτός που αποφασίσει την έκβαση της υπόθεσης. Ούτε που θα δείτε ενόρκους.

 

Μήπως πιστεύετε πως μπορείτε να το παλέψετε; Τότε μπορείτε πολύ απλά ν’ απευθυνθείτε σ’ έναν δικηγόρο που ασχολείται με ζητήματα πνευματικών δικαιωμάτων, και να σκεφτείτε πως θα τον πληρώνετε με την ώρα για ένα αποτέλεσμα που είναι κατά πάσα πιθανότητα χαμένο εξαρχής. Επίσης, μην ξεχνάτε και κάτι άλλο κύριε Πειρατή: Όταν χάσετε, θα είστε υποχρεωμένος να καταβάλλετε και τα δικηγορικά έξοδα του ενάγοντα.

 

Άραγε ισχύει τ’ ότι «δεν μπορούν να σας κάνουν και τίποτα»; Οι ποινές σε υποθέσεις παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων έχουν χαρακτηριστεί «πυρηνικές», κι αυτό γιατί επιτρέπονται ποινές της τάξεως των 150.000$ ανά φωτογραφία, για να μην μιλήσουμε για την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων τα οποία, ανάλογα με τις επιχειρηματικές σας μεθόδους, ενδέχεται να σας βγάλουν στην ανεργία μια για πάντα.

 

Μην υποθέσετε πως μπορείτε να φτιάξετε μία επιτυχή υπερασπιστική γραμμή σε μία υπόθεση νόμιμων πνευματικών δικαιωμάτων, ειδικά αν η υπόθεση αφορά πνευματικά κατοχυρωμένες φωτογραφίες. Ένας πρακτικός κανόνας για αυτές τις περιπτώσεις λέει πως αν σας πιάσουν, τότε καλύτερα να συμβιβαστείτε φθηνά και γρήγορα.

 

ΜΥΘΟΣ # 7

 

«Η παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων δεν είναι έγκλημα, αλλά ένας καβγάς μεταξύ επιχειρηματιών».

 

Λάθος. Η παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων αποτελεί τόσο έγκλημα, όσο και αστικό αδίκημα. Αν έχετε άλλη άποψη περί αυτού, τότε δεν έχετε παρά να διαβάσετε την δήλωση αποποίησης ευθύνης που υπάρχει στην οθόνη εκκίνησης ενός οποιουδήποτε βίντεο. Ή, απλά μιλήστε μ’ έναν πράκτορα του FBI. Οι περισσότερες υποθέσεις πνευματικών δικαιωμάτων που βλέπουμε αποτελούν ομοσπονδιακά κακουργήματα, καθώς και παραβιάσεις του αστικού δικαίου.

 

Πέρα απ’ τις βαρύτατες αστικές και ποινικές ποινές για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, οι ίδιες ακριβώς πράξεις εκθέτουν τον πειρατή στην απαγγελία περαιτέρω αστικών και ποινικών κατηγοριών που αφορούν αδικήματα όπως είναι ο «αθέμιτος ανταγωνισμός» και η παραβίαση του νόμου κατά της ηλεκτρονικής κλοπής (No Electronic Theft), ή άλλων νόμων.

 

Δεν λέμε πως ένας πειρατής θα συλληφθεί οπωσδήποτε από το FBI για κλοπή φωτογραφιών, αλλά δεν αποκλείουμε πως υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα, ειδικά αν το FBI ανταποκριθεί σε αιτήματα για δράση κατά των πειρατών του διαδικτύου και ξεκινήσει να ασχολείται πιο ενεργά με τέτοιες υποθέσεις, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου ο πειρατής κάνει παραβιάσεις σε μεγάλη κλίμακα ή αν το έργο ανήκει σε μία μεγάλη εταιρεία.

 

ΣΥΝΟΨΗ

 

Δεν μπορείτε να διανείμετε, να αντιγράψετε, να προβάλλετε δημοσίως, να πουλήσετε ή να χρησιμοποιήσετε εμπορικά τις φωτογραφίες κάποιου τρίτου παρά μόνο αν διαθέτετε ειδική άδεια για κάτι τέτοιο.

 

Οι φωτογραφίες που αναρτώνται στις ομάδες συζήτησης δεν είναι αντικείμενο προς δική σας εκμετάλλευση. Δεν ανήκουν στον «Δημόσιο Τομέα». Για την ακρίβεια, καμία πρόσφατη φωτογραφία δεν ανήκει στον δημόσιο τομέα, παρά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες εξαιρέσεις.

 

Η νομική γραμμή της «Θεμιτής Χρήσης» σχεδόν ποτέ δεν δικαιολογεί την προσβολή της κυριότητας μίας φωτογραφίας, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπου η παραβατική χρήση αφορά εμπορικούς σκοπούς ή περιπτώσεις όπου η παράνομη χρήση της φωτογραφίας βλάπτει την ίδια την αγοραστική δύναμη της φωτογραφίας.

 

Τα πνευματικά δικαιώματα συνήθως ισχύουν με ή χωρίς δήλωση των δικαιωμάτων αυτών.

 

Η προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων δεν συνιστά τίποτε άλλο πέρα από την προσβολή των δικαιωμάτων αυτών όποιο κι αν είναι το κίνητρο του προσβολέα.

 

Τα άτομα που προσβάλλουν τα πνευματικά δικαιώματα φωτογραφιών είναι πολύ πιθανό να συντριφθούν δικαστικά, ακόμη και να υποστούν την παύση των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων.

 

Η παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων μπορεί να εκδικαστεί τόσο ως σοβαρό ποινικό έγκλημα, όσο και ως αστικό αδίκημα.

 

————————————————————————————————————————

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

Ο David L. Amkraut είναι δικηγόρος που ζει και εργάζεται με έδρα το Λος Άντζελες. Το κύριο πεδίο δραστηριότητας του αφορά ζητήματα αιχμής σχετικά με την πνευματική ιδιοκτησία στο διαδίκτυο, και ιδιαίτερα με ότι αφορά υποθέσεις που περιλαμβάνουν φωτογραφίες. Έχει διατελέσει δικηγόρος απ’ την πλευρά του ενάγοντα στην υπόθεση Louder εναντίον CompuServe, μία υπόθεση συλλογικής αγωγής που αφορούσε τη δημοσίευση 930 φωτογραφιών μοντέλων από τον δεύτερο μεγαλύτερο πάροχο διαδικτύου στον κόσμο. Πιο πρόσφατα, διετέλεσε σύμβουλος στην υπόθεση KNB εναντίον Matthews, μία σημαντική υπόθεση που αφορούσε την σχέση ανάμεσα στην πνευματική ιδιοκτησία και το «Δικαίωμα της Δημοσιότητας». Έχει επανειλημμένα επιτύχει δικαστικές αποφάσεις που μετριούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, και εκπροσωπεί μερικούς από τους πιο διάσημους φωτογράφους glamour κατά ιστοσελίδων που προσβάλλουν το έργο τους.

 

E-mail

Fax: (818) 637-7809

 

Ταχυδρομική διεύθυνση: Law Offices of David L. Amkraut

#1228

2272 Colorado Blvd.

Los Angeles, CA 90041

 

———————————————————————————————————————————–

 

© 2000 David L. Amkraut – Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος. Δίνεται η άδεια για αναπαραγωγή του παρόντος εγγράφου υπό την προϋπόθεση πως η αναπαραγωγή θα αφορά το σύνολο του εγγράφου, συμπεριλαμβανομένων των στοιχείων του συντάκτη και την διεύθυνση επικοινωνίας του, καθώς και της παρούσας δήλωσης πνευματικής ιδιοκτησίας. Επιτρέπεται η χρήση περικοπών του κειμένου για σκοπούς κριτικής, ρεπορτάζ κλπ., αν και εφόσον παρατίθεται ορθή απόδοση και πλήρη στοιχεία επικοινωνίας ως εξής:

 

«Από τους 7 θανάσιμους μύθους για τα πνευματικά δικαιώματα στο Διαδίκτυο, του David L. Amkraut, δικηγόρου με έδρα το Λος Άντζελες»

Email: CopyrightFacts@Earthlink.net

Fax: (818) 637-7809

 

Law Offices of David L. Amkraut

#1228

2272 Colorado Blvd.

Los Angeles, CA 90041

 

{jcomments on}

Categories:

Tags:

Comments are closed